nobody.fotkoblog.pl

Minął miesiąc odkąd zabrakło jednej z najważniejszych osób w moim życiu. Nie potrafię się z tym pogodzić. Nie umiem. Wstając czasem rano z łóżka, to pierwsza myśl jaką mam to taka, że muszę iść niedługo odwiedzić babcie w szpitalu. Przeogromnie chciałabym cofnąć czas. Niczego bardziej nie pragnę. Tak strasznie pluję sobie w brodę, że nie było mnie przy Niej w tych ostatnich dniach, że nie wiedziałam że to ostatnie dni. W końcu mogę usiąść i po prostu popłakać. Nawet nie miałam kiedy tego zrobić. Wiem, że babcia nie chciałaby, żebym płakała, ale to silniejsze ode mnie. Była cudowną osobą. Przez te 21 lat pomagała, troszczyla się o mnie, zawsze była dla mnie. Nauczyła mnie tylu rzeczy, za które jestem Jej niesamowicie wdzięczna. Kiedy trzeba było to nakrzyczała, kiedy trzeba było to przytuliła. Wiedziałam zawsze, że mam w Niej ogromne wsparcie. W ciągu 2 lat kiedy się Nią opiekowalam, starałam się choć w minimalnym stopniu odwdzięczyć za wszystko co dla mnie robiła, choć wiem że nie ma takiej rzeczy która by w pełni oddała ta wdzięczność. Bo dla mnie zajmowanie się babcią było obowiązkiem. Mam nadzieję, że wybaczy mi wszystko co złe. Każdy mój krzyk, żal i to, że nie potrafiłam zrobić dla Niej więcej. 

Babciu, dziękuję Ci za wszystko. Mam nadzieję, że jesteś teraz szczęśliwa, że jesteś już z dziadkiem. Kocham Cię.